Το walkman, το CD player και οι «μαϊμούδες»...
Μπορείς να φανταστείς πώς θα ήταν η ζωή σου, αν για κάποιον λόγο δεν είχες πρόσβαση στο Internet και στο YouTube για να ακούσεις τα αγαπημένα σου τραγούδια; Πώς θα μάθαινες ότι ο αγαπημένος σου τραγουδιστής κυκλοφόρησε νέο κομμάτι ή πώς θα το άκουγες μέσα σε δευτερόλεπτα από τη στιγμή που βγήκε; Το ξέρω ότι μπορεί να σου προκάλεσα μία σύγχυση τώρα και μόνο στην ιδέα, όμως, αυτή ήταν η δική μου παιδική ηλικία, και, άσχετα που δεν είχε τις απεριόριστες ευκολίες του σήμερα, μπορώ να πω ότι δεν είναι λίγες οι φορές που τη νοσταλγώ και κοιτάω ακόμα πολλά κομμάτια της με μεγάλη λατρεία.
Η πρώτη μου μνήμη από μουσική θα σε πάει αρκετά πίσω και, συγκεκριμένα, όταν ακόμα δεν είχα κλείσει τα 10 μου κι άνοιγα το συρτάρι στο τεράστιο και βαρύ έπιπλο του σαλονιού για να βρω τη συλλογή που είχαν οι δικοί μου με κασέτες… Αλήθεια, πόσο τις θυμάσαι; Εκείνα τα ορθογώνια αντικείμενα με την ταινία στους δύο τροχούς -που, παρεμπιπτόντως, όταν ξετυλιγόταν, ήταν τόσο εκνευριστικό όσο όταν τα ακουστικά του κινητού γίνονται ένα κουβάρι υπό συνθήκες ανεξήγητου μυστηρίου σήμερα. Αυτά τα ολίγα υπήρχαν τότε στο σπίτι και το περίφημο κασετόφωνο που ενίοτε αποτελούσε και το ραδιόφωνο της οικογένειας.
Το πρώτο μου Walkman ήταν ένα από τα καλύτερα δώρα που μου είχαν κάνει ποτέ και το πρόσεχα σαν τα μάτια μου. Κανείς δεν επιτρεπόταν να το πιάσει στα χέρια του, παρά μόνο λίγοι και επίλεκτοι της παρέας. Έβαζα μέσα την κασέτα με τη μουσική που ήταν hot topic των ημερών και το έπαιρνα οπουδήποτε μαζί μου. Έβαζα τις φίλες μου να ακούσουν και, εντάξει, ναι, να υπερηφανευτώ που πρώτη εγώ απέκτησα τη νέα κασέτα που κυκλοφόρησε.
Αυτό που παραμόνευε, όμως, κι έψαχνε την κατάλληλη ευκαιρία για να δράσει ήταν οι μπαταρίες. Γιατί, φυσικά, το Walkman δε φορτιζόταν, όπως τα mp3, τα iPod και τα κινητά, που ήρθαν λίγο αργότερα, κι έτσι είχες δύο μοναδικές και πολύτιμες επιλογές:
Επιλογή Νο1: Να κάνεις την προσευχή σου μην αποφασίσει να σου κουνήσει το μαντήλι κάποια στιγμή που δεν είχες πρόσβαση σε καινούργιες μπαταρίες και τελικά να μείνεις ξεκρέμαστος την υπόλοιπη μέρα.
Επιλογή Νο2: Να έχεις μαζί σου back up μπαταρίες, όποτε υποψιάζεσαι ότι πλησιάζει το μοιραίο, ώστε να υπάρχει έτοιμο ένα άμεσο σχέδιο δράσης, αν συμβεί η καταστροφή την ώρα που ακούς το αγαπημένο σου κομμάτι. Καθόλου πρακτικό, πολύ αποτελεσματικό.
Η ιστορία με τις κασέτες δεν κράτησε πολύ ή τουλάχιστον όχι στη δική μου γενιά. Σιγά σιγά, τα περίφημα CDs άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Τα άκουγες με τον ίδιο τρόπο που άκουγες και μία κασέτα, αλλά αυτά, τώρα, ήταν πιο λεπτεπίλεπτα, το ίδιο και η συσκευή που τα έπαιζε. Προσωπικά, τα λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που βγήκαν και, ακριβώς επειδή συνέπεσαν με την εποχή που όλοι οι mega stars του παγκόσμιου στερεώματος (βλ. Madonna, Mariah Carey, U2, Depeche Mode, Britney Spears, κ.α.) κυριαρχούσαν μαζικά στα trends, ένιωθες κάτι σαν αίσθημα επισημότητας, όταν έπαιρνες το δικό σου, το έβαζες στο CD player και πατούσες το κουμπί.
Ένα πράγμα που όλοι από τη γενιά των 90s θυμούνται γλαφυρά στο μυαλό τους είναι τα CD – μαϊμού. Ναι, οι περήφημες μαϊμούδες. Μετά το μεγάλο τους μπαμ, μπορούσες να τα προμηθευτείς από σχεδόν οποιονδήποτε πλανόδιο στον δρόμο και ο κάθε ένας από εμάς είχε σταμπάρει έναν που ερχόταν συγκεκριμένη μέρα της εβδομάδας σε συγκεκριμένο σημείο, όπως, για παράδειγμα, η λαϊκή κάθε Παρασκευή -σταθερή αξία. Μέσα στην εβδομάδα φρόντιζες να μάθεις ποιο νέο CD είχει κυκλοφορήσει στο εξωτερικό και, όταν έφτανε η μεγάλη συνάντηση, το ζητούσες από τον νέο αγαπημένο σου φίλο με την ελπίδα ότι θα το έχει προμηθευτεί ή ότι δε θα του έχει τελειώσει γιατί σε πρόλαβαν άλλοι, επειδή ξύπνησαν λίγο πιο νωρίς από εσένα. (σ.σ.: Να περιμένεις άλλες επτά μέρες για να ακούσεις το κομμάτι για το οποίο μιλάει όλη σου η παρέα κι εσύ δεν ξέρεις ούτε μισό στίχο επειδή ήθελες να κοιμηθείς μία ώρα παραπάνω σαν άνθρωπος; Συγγνώμη, αλλά κρίμα κι άδικο.)
Πράγματι, αυτή η προσμονή ακούγεται -και ήταν- κουραστική, όμως, έδινε στο απόκτημα ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Κάτι σαν επίτευγμα. Είχε ολόκληρη ιεροτελεστία πίσω της και κάθε της βήμα γινόταν ένα λιθαράκι για έναν απώτερο σκοπό. Σήμερα, μπαίνεις στο YouTube και τις περισσότερες φορές το κάθε τραγούδι γίνεται απλά το επόμενο νούμερο στην ατελείωτη λίστα που έχεις στο κινητό σου. Τότε, κάθε CD είχε τη δική του αίγλη. Έμπαινε στη θήκη του και μετά στο αγαπημένο σημείο του ραφιού. Κάθε φορά που περνούσες, το βλέμμα σου έπεφτε πάνω του, χάζευες τη συλλογή σου και ένιωθες χαρά πριν καν το ακούσεις. Αυτή η ανεκτίμητη χαρά έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και όσες ευκολίες κι αν έχουν έρθει στη θέση της, δεν μπορούν να την αντικαταστήσουν. #nostalgiavibes
Διάβασε επίσης: «Η Σιωπηλή Ασθενής»: Το βιβλίο που θα σε κάνει να ερωτευτείς το ψυχολογικό θρίλερ
