Game of Thrones: Ενός λεπτού σιγή για την επικότερη απογοήτευση στην ιστορία της τηλεόρασης
Σήμερα είναι η επέτειος της προβολής του τελευταίου επεισοδίου. Περαστικά μας.
Ήγγικεν εκείνη η ώρα. Η μέρα που οι ελπίδες μας σκοτείνιασαν. Που κάθε ενδόμυχη σκέψη για ένα θαύμα έστω και την ύστατη στιγμή εξαφανίστηκε. Εκείνα τα 80 λεπτά που μας έκαναν να ζήσουμε με ένα τεράστιο «γιατί» για μέρες, μήνες -λες να είναι για χρόνια; Ναι, είναι η επέτειος από την προβολή του τελευταίου επεισοδίου του Game of Thrones.
Από πού να αρχίσουμε δεν ξέρουμε. Οπότε θα το πιάσουμε από το αναμενόμενο: την αρχή. Ήταν ένα όμορφο μεσημέρι της άνοιξης, όταν αποφασίσαμε να δούμε μία σειρά που είχε κάνει ντόρο, αλλά ακόμη δεν είχε φτάσει σε όλο τον πλανήτη. Με αρκετή δυσπιστία στην αρχή, το πρώτο επεισόδιο μπήκε και, αφού πήραμε απόφαση ότι δε θα θυμόμαστε κανένα όνομα για κάποια επεισόδια, συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε εθιστεί. Στο story, στους ηθοποιούς, στο δράμα, στις ίντριγκες, στις ραδιουργίες, στα πάντα.
Τα επεισόδια περνούσαν. Ο Jon Snow έλαβε κι επίσημα τον τίτλο του crush μας. Οι υποθέσεις και οι εικασίες άρχισαν. Ποια είναι η μαμά του; Ποιος είναι ο μπαμπάς του; Από πού μας ήρθε τέλος πάντων αυτό το παιδί, ως ένας άλλος καλός και δίκαιος Ned on the making; Χωρίς να θέλουμε να περιαυτολογήσουμε -αλλά θα περιαυτολογήσουμε- δε χρειαστήκαμε πολύ για να τα βάλουμε κάτω και να οδηγηθούμε στο σωστό συμπέρασμα. Η πρώτη σεζόν ήταν γεμάτη hints, από τη Lyanna που κάθε τρεις και λίγο από κάποιου τα χείλη θα αναφερόταν, μέχρι τον Ned που δεν υπήρχε καμία περίπτωση να απατήσει τη γυναίκα του. R.I.P. Ned. Θα σ’ αγαπάμε για πάντα.
Οι επόμενες σεζόν, πάντως, καθόλου δεν ασχολήθηκαν με την καταγωγή, αλλά καταφέραμε να ξεπεράσουμε τη δυσφορία της έλλειψης ικανοποίησης της περιέργειάς μας, γιατί είχαμε πολλά να δούμε. Αποκεφαλισμούς, προδοσίες, δηλητηριάσεις, πολέμους, δράκους -hail to the dragons- και γενικά μία κατάσταση Valar Morghulis (=All Men Must Die). Όμορφα όλα αυτά. Ατελείωτες συζητήσεις κατά τη διάρκεια και μεταξύ των σεζόν και όλοι ικανοποιημένοι.
Ώσπου φτάνει η 7η σεζόν. Εξαιρετική στο σύνολό της, ο Drogon στην πρώτη γραμμή, δικαιοσύνη που χρόνια έπρεπε να αποδοθεί -Adios Littlefinger. Δε θα μας λείψεις καθόλου- κι αρχίζουμε να παρατηρούμε κάτι. Το GoT σα να επιτάχυνε λίγο κάποια πράγματα. Εκεί που περιμέναμε μέχρι και το προτελευταίο επεισόδιο της κάθε σεζόν για να γίνει ο χαμός, τώρα σε κάθε επεισόδιο υπήρχε ένας βομβαρδισμός, προφανώς για να χωρέσουν τα πάντα σε 13 επεισόδια (7 η έβδομη, 6 η όγδοη).
Μετά τον Αύγουστο του 2017, λοιπόν, περιμέναμε ενάμιση χρόνο για την πολυπόθητη τελευταία σεζόν και το επικό φινάλε ίσως της καλύτερης σειράς που είχε περάσει ποτέ από την τηλεόραση. Για να έχει τόσο μεγάλη αναμονή, προφανώς κάτι φανταστικό ετοιμάζεται, λέγαμε. Το έπος ήρθε, αλλά είχε να κάνει με την απογοήτευσή μας. Κι η ασφυξία μας χτυπάει την πόρτα σα να ξαναζούμε ένα προς ένα όλα τα αδιέξοδα γιατί που συνέβησαν, λες και ξαφνικά η σειρά είχε αλλάξει χέρια. Να, όπως ο Jon στη Μάχη των Μπάσταρδων.
- Οι χαρακτήρες που χτίζονταν αργά, σταθερά και ουσιαστικά για σχεδόν μία δεκαετία, ξεπετάχτηκαν. Παρουσιάστηκαν υπό την πιο επιφανειακή σκοπιά του ρόλου που επιτελούσαν, πολλές φορές έως και διαδικαστικά, μόνο και μόνο για να κλείσει η σειρά. Zero depth. Γιατί;
- Ο Night King, ο φόβος κι ο τρόμος των 7 βασιλείων, πέθανε σε ένα επεισόδιο με έναν θάνατο που περισσότερο ταίριαζε στον Hot Pie και όχι στο αρχηγό της στρατιάς των νεκροζώντανων. Δηλαδή, ok, μας άρεσε που τον σκότωσε η Arya κι όχι οι συνήθεις ύποπτοι, έτσι για αλλαγή, αλλά… Αλλά. Δε γίνεται να πέφτει κατευθείαν στην παγίδα του Bran κι απλώς να έρχεται η Arya αιωρούμενη και να τον σκοτώνει. Αυτός δεν ήταν ο τύπος που περίμενε να έρθει ο Viseryon στους πάγους, τον πέτυχε ωσάν Ολυμπιονίκης ακοντιστής για να γίνει καβαλάρης του και να γκρεμίσει το αγκρέμιστο Τείχος; Άρα, όλο προσχεδιασμένο. Ότι μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο -ον, κατάλαβες- και δεν είχε την παραμικρή υποψία; Δε βγάζει καμία απολύτως λογική. Γιατί;
- Το τέλος της Daenerys Targaryen, της First of Her Name, της Mother of Dragons, της Khaleesi of the Great Grass Sea κλπ κλπ έμοιαζε περισσότερο σε Μεξικάνικη σαπουνόπερα meets Bollywood, παρά στο έπος που όριζε και πρόσταζε η επική της ιστορία. Όλο το ταξίδι και οι δυσκολίες που πέρασε, ξεκινώντας από το μηδέν και όντας ένα αντικείμενο προς πώληση για έναν βάρβαρο πολέμαρχο που απλώς πλήρωσε καλά τον αδερφό της και φτάνοντας να αποτρελαθεί μεν αλλά να γίνει η βασίλισσα του Westeros των σταχτών του Westeros, εν τέλει γιατί έγιναν; Για να πεθάνει στα χέρια του Jon aka Aegon που άργησε αλλά κατάλαβε ότι είχε χάσει τα λογικά της, πέφτοντας στα χέρια του σα να κάνουν κάποια φιγούρα bachata. Γιατί; Ειδική μνεία στο αναμενόμενο αλλά επιβαλλόμενο concept της Mad Queen, την εξαιρετική σκηνοθεσία με τα φτερά του δράκου πίσω της και τη σκηνή όπου ο Drogon παίρνει το σώμα της και πετάει στο άγνωστο.
- Η μοίρα του Jon ήρθε να μας αποτελειώσει, αφού αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να φύγει beyond the Wall μαζί με τους πάλαι ποτέ φίλους του, Wildlings. Ο άνθρωπος που έκανε τα πάντα για να προστατεύει τους δικούς του, δεν άφηνε το σπαθί από τα χέρια του για να υπερασπιστεί το δίκαιο και δεν εγκατέλειπε ποτέ μία μάχη. Τελικά, ήθελε να αλλάξει και να ακολουθήσει μία πιο ήρεμη και βοσκοτοπική ζωή. Γιατί; Δεν ήταν αυτό που είχαμε στο μυαλό μας για το μέλλον του, αλλά μετά από όλα όσα είχε περάσει θα προσπαθήσουμε να δώσουμε ένα ελαφρυντικό και να δούμε τη ρομαντική πλευρά του θέματος. Έχουμε κι άλλη επιλογή;
Τι μας έμεινε από την τελευταία σεζόν; Βιασύνη, βιασύνη, βιασύνη.
Υ.Γ. 1: Μπορεί να μη συμφωνούσαμε με την ανάληψη του θρόνου από τον Bran, αλλά, στην τελική, η μία Targaryen τρελάθηκε, ο μισός Targaryen μισός Stark έγινε νομάς, μια χαρά τα σκέφτηκε όλα ο Three-Eyed Raven. Long live the King.
Υ.Γ. 2: Το τελευταίο επεισόδιο έχει 4,1 βαθμολογία στο iMDb, ενώ ο μέσος όρος των επεισοδίων των προηγούμενων σεζόν είχαν πάνω από 9. Η τύχη σίγουρα δεν έχει να κάνει με αυτό.
Διάβασε επίσης: Μήπως η 4η σεζόν του La Casa de Papel αντέγραψε λίγο το Game of Thrones;
