Οι Queenettes μιλούν για τον πρώτο τους έρωτα και σου εξηγούν πώς θα ξεπεράσεις την απογοήτευση
«Φάγαμε» κι εμείς χυλόπιτες αλλά σε καλό μας βγήκε!
Ο έρωτας από το διπλανό θρανίο σου έριξε μια χυλόπιτα ίσα με το μπόι (του) σου και τα έχεις βάψει μαύρα!
Το αγόρι που ερωτεύτηκες και τα είχατε, μόλις σε απέρριψε για μια άλλη. Πώς θα βρεις το κουράγιο να πας αύριο στο σχολείο; Πώς θα προχωρήσεις ενώ πιστεύεις πως πάει, αυτό ήταν, δεν θα αγαπήσεις ξανά.
Σου έχουμε ένα μυστικό! Ήμασταν στη θέση σου, είχαμε κι εμείς γευτεί την απόρριψη από τον πρώτο μας έρωτα αλλά guess what: Το ξεπεράσαμε! Πώς το καταφέραμε; Διάβασε τις έξι ξεχωριστές ιστορίες πρώτου έρωτα των Queenettes και εμπνεύσου!
Ο Χρήστος της Γωγώς ο επαναστάτης με το ίδιο outfit!
Ήμουν 15 ετών –1η Λυκείου δηλαδή- όταν αντίκρισα για πρώτη φορά το Χρήστο. Συνομήλικος αλλά όχι για τα δόντια μου που λένε. Βλέπεις, εκείνος ήταν ψηλός, θεωρητικός, άνετος και πολύ δημοφιλής. Έκανε κοπάνες - δεν ερχόταν ποτέ την πρώτη ώρα - τολμούσε στη γυμναστική να εμφανίζεται με τζιν (!), είχε αεροδυναμικό σχήμα στο μαλλί και γενικά ήταν ένας μικρός επαναστάτης ο οποίος αρνείτο να συμβιβαστεί με το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα.
Εγώ από την άλλη ήμουν παιδάκι, με τα γυαλάκια μου, τα αθλητικά μου και τα μαθήματά μου, που το μόνο που έκανα ήταν να διαβάζω και να θαυμάζω το Χρήστο από μακριά. Σαφώς και δεν ήμουν η ωραία του σχολείου και σαφώς και δεν του εξέφρασα ποτέ μου τον έρωτά μου, μιας και πληροφορήθηκα ότι διατηρούσε δεσμό με κοπέλα εξίσου επαναστάτρια και ασυμβίβαστη –μα πού πήγαινα εγώ ξυπόλητη στα αγγούρια;-.
Έκλαψα, ήπια και δύο ποτήρια πορτοκαλάδα με ανθρακικό μονοκοπανιάς αλλά η μεγάλη ξενέρα ήρθε όταν συνειδητοποίησα κάτι πολύ συγκεκριμένο: Ο Χρήστος ερχόταν κάθε μέρα στο σχολείο με τα ίδια ρούχα, και όχι επειδή δεν είχε άλλα. Αηδιασμένη σαφώς από τη συνειδητοποίηση αυτή, αποφάσισα ότι και να τα φτιάχναμε, αφενός θα μου μύριζε και αφετέρου δε θα με άφηνε να επικεντρωθώ στα μαθήματά μου γιατί θα ήθελε συνέχεια να πηγαίνουμε για καφέ. Και μιας και δεν ήθελα κανέναν άλλον εκείνο το διάστημα, είπα να αφήσω στην άκρη τα προσωπικά, και να αφοσιωθώ στα επαγγελματικά μου. Πολλά χρόνια μετά τον συνάντησα τυχαία στο δρόμο. Ούτε τόσο ωραίος ήταν, ούτε και τόσο κιμπάρης. Ευτυχώς… είχε αλλάξει ρούχα!
Η Διονυσία και ο Δ. δεν είχαν happy end!
Αυτό που σου μαθαίνουν όλες αυτές οι ρομαντικές κομεντί που καταναλώνεις με μανία από την εφηβεία σου… ότι όλοι οι έρωτες έχουν «happy end» και στο τέλος το κορίτσι καταλήγει με το αγόρι; Δεν συμβαίνει ποτέ στο γυμνάσιο και λυπάμαι αν είμαι εγώ αυτή που πρέπει να σου πει την σκληρή αλήθεια. Στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, τουλάχιστον όταν πήγαινα εγώ, ήταν ευτυχής κατάληξη και μόνο το να υπάρξει «happy start»….για end ούτε λόγος! Και τι ακριβώς θέλω να πω με αυτό; Πως και το γεγονός από μόνο του ότι σε πρόσεχε αυτός που σου άρεσε και ασχολούνταν μαζί σου ήταν μία κάποια επιτυχία που σημειώθηκε και στη δική μου ιστορία.
Βρισκόμαστε στην Πρώτη Γυμνασίου, είναι φθινόπωρο και εγώ έχω ήδη ξεχωρίσει αυτόν που έμελλε να με ταλαιπωρήσει για τον επόμενο χρόνο. Έχει απαξιωτικό ύφος για όλους και για όλα (και για εμένα φυσικά), είναι ειρωνικός και δεν δείχνει απολύτως καμία διάθεση να ασχοληθεί με οποιαδήποτε από την τάξη μας «σοβαρά». Έχει όλα τα στοιχεία δηλαδή που σε κάνουν ακαταμάχητο στα 13… ίσως και σε λίγο μεγαλύτερες ιστορίες. Αυτό που έκανε εκείνη τη χρονιά ο φίλτατος Δ. ήταν να μου δίνει μία υποτυπώδη σημασία, benching θα το λέγαμε σήμερα, το οποίο εγώ μέσα στο μυαλό μου θεωρούσα συνώνυμο με την πρόταση γάμου.
Αυτό σημαίνει πως όταν προς το τέλος της σχολικής χρονιάς έμαθα ότι τα έχει φτιάξει με την I. από το Α2, ο κόσμος κατέρρευσε γύρω μου.
Έκλαψα, έγραψα γράμματα που δεν έστειλα πότε, άκουσα Υπόγεια Ρεύματα και στο τέλος έκανα αυτό που έμαθα να κάνω και στα χρόνια της ενήλικης ζωής μου: πήγα παρακάτω. Και άρχισε να μου αρέσει κάποιος που –για αλλαγή βρε αδερφέ- του άρεσα εξίσου και εγώ.
Ο Δημήτρης της Ερμιόνης που τα έφτιαξε με άλλη
Ο Δημήτρης. Ο Δημήτρης που με είχε κάνει να ξυπνάω τουλάχιστον μισή ώρα νωρίτερα στην Α’ Λυκείου για να βρω τι θα φορέσω στο σχολείο Εκείνος εννοείται δεν είχε ποτέ του αυτό το δίλημμα και αργά ή γρήγορα κατάλαβα πως ποτέ του κιόλας δεν είχε προσέξει τι φορούσα. Σκληρό.
Και κάναμε παρέα, και πήγαινα κάθε Τρίτη να τον δω με τα υπόλοιπα κορίτσια της παρέας να παίζει μπάσκετ. Το πρόγραμμα είχε τις Παρασκευές σινεμά. Μιλούσαμε, υπήρχε φλερτ, βλέμματα μέχρι που τα έφτιαξε με τη Χριστίνα. Ναι τη Χριστίνα δεν την συμπαθώ ακόμη και τώρα. Μου πήρε περίπου 2 εβδομάδες να ξεπεράσω τη νέα αυτή σχέση της τάξης ρίχνοντάς το στο βόλλευ . Τόσο διήρκησαν και οι προπονήσεις μου καθότι είμαι κάτω του 1.65. Τέλος και ο Δημήτρης, τέλος και το βόλλευ μετά από 20 ημέρες. Τουλάχιστον γυμνάστηκα και τον ξέχασα.
Η Κατερίνα ήθελε το Γιάννη πολύ! Εκείνος πάλι «ΟΧΙ»
Επετειακό το «ΟΧΙ» των ημερών και πάει ασορτί με τον πρώτο μου έρωτα. Παρέλαση ήταν θαρρώ όταν τον είδα ξωπίσω. Μικρότερος, ψηλότερος, ομορφότερος κι όμως μπλαζέ, σε βαθμό που για να του πάρεις λέξη, έπρεπε να κάνεις αίτηση στο δήμο.
Και μπάσκετ παρακολούθησα και βόλτες πέρα δώθε στο κυλικείο έκανα αλλά ο ψηλός δεν χαμπάριαζε. Και πέρασαν οι μήνες και κάπου μου έδωσε σημασία ο ψηλός αλλά μην φανταστείς μπόλικη κι έκανα εγώ μόνη την κίνησή μου –το πρώτο βήμα που λένε στο χωριό μου- σε ένα σχολικό πάρτι ή γενέθλια κολλητής, μην σου κρυφτώ είναι πολλά τα χρόνια και δεν θυμάμαι. Επιτυχία η κίνηση, τα κατάφερα και μου έδωσε σημασία ο ψηλός, παίζει και να χορέψαμε ένα μπλουζάκι του Τριαντάφυλλου και του Βαλάντη- ήταν στις δόξες τους τότε- αγκαλιά.
Ε, ότι χαρά πήρα, ήταν εκείνο το βράδυ, γιατί από την επόμενη ημέρα μην τον είδατε το Γιάννη, δεν ξανάκουσα τη φωνή του και να σου πω ότι μου έμεινε ο καημός γιατί ο ψηλός είχε κι ένα χλιδάτο πορτοκαλί δίκυκλο και δεν κατάφερα ποτέ να πάω μια βόλτα. Σαν την Φίνου στον Καμικάζι Αγάπη μου, κοιτούσα από μακριά να πηγαινοέρχονται οι άλλες με το Γιάννη.
Όλο αυτό (χυλοπιτάρα μιλάμε) με βοήθησε να πάρω ελαφρά την καρδία την απόφαση να φύγω στην Αθήνα και να κάνω την πιο cool φοιτητική ζωή ever. Και να σου πω και κάτι, βρήκα τελικά άλλον, καλύτερο ψηλό που δεν έχει σταματήσει να με θέλει και να μου το δείχνει.
Η Νάνσυ που δεν αποκάλυψε ποτέ πως θέλει το Γιώργο!
Ο πρώτος έρωτας είναι μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μας και συμβάλλει κατά πολύ στην διαμόρφωση της ψυχολογίας σου στο μέλλον. Και για εμένα ως έφηβη δυστυχώς δεν είχε happy end. Ο Γιώργος ήταν το πιο ωραίο αγόρι στο σχολείο και όπως καταλαβαίνεις σαν μικρό κοριτσάκι κι εγώ τον ερωτεύτηκα. Δεν του το είπα ποτέ, όμως πάντα προσπαθούσα να κάνω πράγματα να 'μαι συνεχώς δίπλα του. Μέχρι και σε αρχαία τραγωδία πήρα μέρος (είχαμε γυρίσει την Άλκηστη) για να κάνουμε πρόβες και να τον βλέπω. Τρία χρόνια κράτησε αυτή η κολώνια μέχρι που κάποια στιγμή κάποια από τις "φίλες" μου του μαρτύρησε τα συναισθήματα μου και εκεί ήρθε το τέλος. Απέραντη αμηχανία και ντροπή. Μπορεί να μην έγινε τότε το αγόρι μου, είναι όμως πια και ακόμη ένας καλός φίλος.
Ο έρωτας χτύπησε τη Xριστίνα στην κατασκήνωση!
Κανονικά η μητέρα μου θα έπρεπε να γράψει αυτή την παράγραφο καθώς ο πρώτος μου έρωτας τάραξε εκείνη περισσότερο από ότι εμένα αλλά ας είναι, θα τα πω εγώ. Ήταν καλοκαίρι του…εχμ… ας μην τα ξέρετε και όλα… ας πούμε ήταν το καλοκαίρι της δευτέρας δημοτικού και οι γονείς μου με πήγαν για πρώτη φορά στην κατασκήνωση. ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.
Σιχαινόμουν το φαγητό, τα παιδάκια, το ότι έπρεπε να τους μιλάω, το ότι έπρεπε να ζω ανάμεσά τους. Ήμουν αντικοινωνική από τότε και ως σήμερα δεν έχουν αλλάξει και πολλά αλλά ας γυρίσουμε στο θέμα μας: Ο Μπιλίου ή αλλιώς Βασίλης ήταν ομαδάρχης στην κατασκήνωση. Εγώ τον θυμάμαι χαμογελαστό, ξανθό και πανέμορφο. Η μαμά μου τον θυμάται με σπυράκια, βρωμερό και με ντεμί-μουστάκι ό, τι πρέπει για λέιζερ. Ήταν το μοναδικό πράγμα που με κρατούσε ζωντανή σε αυτή την κατασκήνωση και για την ακρίβεια, κρατούσε ζωντανά και τα άλλα παιδάκια καθότι πολλά βράδια ονειρευόμουν πως βάζω φωτιά στον κοιτώνα και χορεύω επάνω στα αποκαΐδια τους.
Ο Μπιλίου δεν ήξερε καν το όνομά μου και δεν μου έδινε καμία σημασία βέβαια αλλά άντεχα. Καθόμουν και τον κοίταζα από μακριά και κάπως περνούσαν οι ώρες λιγότερο βασανιστικά ενώ έφτιαχνα κολιέ από μακαρόνια και ευχόμουν να τα φάει έστω η Ελενίτσα δίπλα μου να γίνει λίγη φασαρία. Το ποτήρι για εμένα ξεχείλισε όταν μου σέρβιραν μπάμιες και ευθύς αμέσως ζήτησα ουρλιάζοντας να τηλεφωνήσω στη μαμά μου για να έρθει να με πάρει.
Για καλή μου τύχη, το σήκωσε ο πατέρας μου και σε μία ώρα ήταν και οι δύο εκεί έτοιμοι να με πάρουν μακριά από την κόλαση της Βαρυμπόμπης αλλά και μακριά από τον ΜπΙλίου. Έκλαιγα με αναφιλητά στην αγκαλιά του μπαμπά μου που άφηνα πίσω τη μοναδική μου αγάπη ενώ η μητέρα μου μονολογούσε «το παιδί δεν είναι καλά. Παιδί μου δεν θες να φύγεις;». Τους εξήγησα τον έρωτά μου και ενώ ο μπαμπάς μου κοίταζε με μάτια γουρλωμένα και φλέβες στα χέρια του να πετάγονται σωρό (σκεφτόταν πως θα τον εξαφανίσει από προσώπου γης) η μαμά μου με ρώτησε: «ποιος είναι Λέλα μου;» και της έδειξα.
Μέχρι σήμερα μνημονεύει τον ίδιο, τα σπυριά του, τη μπόχα που τον συνόδευε όταν πήγα να τον χαιρετίσω. Εγώ μέχρι σήμερα θυμάμαι πως ο Μπιλίου με έκανε να αντέξω μία εβδομάδα στην κατασκήνωση και πως τον αγάπησα πραγματικά πολύ. Τα ξανθά του μαλλιά, το λαμπερό χαμόγελο (αστράφτουν τα σιδεράκια στον ήλιο)… Μας χώρισαν οι μπάμιες αλλά δεν πειράζει. Δεν ήταν γραφτό.
