Η πύρινη λαίλαπα στο Πευκί της Βόρειας Εύβοιας κατάφερε να ραγίσει την καρδιά μου το απόγευμα της Κυριακής.
Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω… Οι φωτιές που πλήττουν τη χώρα μας εδώ και τουλάχιστον έξι εικοσιτετράωρα είναι μαχαίρι στην καρδιά. Όλοι μας παρακολουθούμε την ελληνική γη, τα ελληνικά δάση και τους δρυμούς να κατακαίγονται, ανθρώπους να κινδυνεύουν, περιουσίες να γίνονται αποκαΐδια μέσα σε δευτερόλεπτα και μια μόνο λέξη βγαίνει από τα χείλη μας «ΓΙΑΤΙ;».
Για μένα όλη αυτή η απογοήτευση έγινε ακόμα πιο έντονη μόλις συνειδητοποίησα ότι καίγεται το Πευκί στη Βόρεια Εύβοια. Το Πευκί μου. Ο τόπος που πέρασα τα πιο όμορφά μου χρόνια. Ο τόπος που πήγαινα οικογενειακές διακοπές με τη μαμά, τη γιαγιά, τον παππού, τη θεία...
Οι φωτιές συνεχίζονται! Τι πρέπει να κάνεις για να προστατευθείς
Σαν φυλαχτό οι αναμνήσεις στο Πευκί
Το βράδυ της Κυριακής τα δάκρυά μου δεν είχαν τέλος. Θυμήθηκα κάθε στιγμή της ζωής μου στο Πευκί. Μα κυρίως έφερα στον νου μου την ομορφιά του. Τη ΦΥΣΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ του.
Στο Πευκί πηγαίναμε κάθε καλοκαίρι -όταν πήγαινα δημοτικό- παίρνοντας το Ferry Boat από την Αρκίτσα Φθιώτιδας. Περνούσαμε απέναντι στην Αιδηψό και με το αυτοκίνητο θέλαμε περίπου 15-20 λεπτά για να μπούμε μέσα σε αυτήν την όαση πεύκων.
Η είσοδος του χωριού σε προετοίμαζε από την αρχή γι’ αυτό που θα αντίκριζες διασχίζοντας όλο το Πευκί. Πελώρια και πανύψηλα πεύκα υπήρχαν μέσα σε όλο το Πευκί, ενώ ένα τεράστιο και πυκνόφυτο δάσος δέσποζε κυριολεκτικά πάνω από το κεφάλι μας και μας έδινε όχι απλά ανάσες οξυγόνου, αλλά όλο το οξυγόνο που έλειπε από τη ζωή μας στην πολύβουη Αθήνα.
Η παραλία στο Πευκί; Υπέροχη! Με τα καταγάλανα νερά του Ευβοϊκού Κόλπου και τα πεύκα σχεδόν… να θέλουν να «γλείψουν» την ακτή.
Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να σου δείξω φωτογραφίες από το Πευκί, όπως θέλω να μείνει στη μνήμη μου και στην καρδιά μου και έτσι όπως εγώ το έζησα. Συνειδητοποίησα, όμως, ότι έχω ελάχιστες και κατάλαβα γιατί! Διότι όταν περνώ τόσο όμορφα, όταν το απολαμβάνω και χαίρομαι όπου κι αν βρίσκομαι δεν φωτογραφίζω. Δεν με νοιάζει κιόλας. Και τότε, δεν με ένοιαζε. Ήμουν απλά αποσβολωμένη με την επιβλητικότητα του τοπίου. Με αυτό το δάσος, που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί.
Όταν κάνεις σχέδια… ο Θεός γελά
Μπορεί αυτή η φράση να είναι κλισέ, αλλά νομίζω πως ισχύει τη δεδομένη χρονική στιγμή. Λίγες μέρες πριν αρχίσει να καίγεται η Εύβοια, αναπόλησα τις διακοπές μου στο Πευκί. Έτσι ξαφνικά. Εντελώς ξαφνικά.
Θυμήθηκα το τοπίο, τα μπάνια στη θάλασσα, τους μεσημεριανούς ύπνους, τον παππού και τη γιαγιά, τα πάντα! Και είπα πως του χρόνου θέλω να επιστρέψω σ’ αυτόν τον τόπο για διακοπές. Πού να’ ξερα;
Το Πευκί μου παραδόθηκε στις φλόγες, σπίτια κάηκαν, άνθρωποι γλίτωσαν στο τσακ και αναγκάστηκαν να βρουν καταφύγιο στην παραλία και μέσα στα πλοία που τους περίμεναν για να τους σώσουν. Αλήθεια, όλο αυτό δεν σου μοιάζει σαν ταινία; Άνθρωποι να τρέχουν, να προσπαθούν να διαπεράσουν ένα κόκκινο σύννεφο για να βρεθούν στη θάλασσα και να σωθούν… Πού ακούστηκε;
Δεν ξέρω τι άλλο θα συμβεί! Δεν ξέρω τι άλλο θα ζήσουμε. Το μόνο που εύχομαι αυτήν τη στιγμή είναι να σταματήσει όλος αυτός ο πόλεμος που εκτυλίσσεται στη χώρα μας. Και κάποια στιγμή, μετά από κάμποσα χρόνια, να μπορέσω να επισκεφθώ το Πευκί και να το δω έτσι όπως το γνώρισα. Γεμάτο πεύκα, γεμάτο φύση, γεμάτο ζωή! Γιατί μόνο αυτό του αξίζει.
Photos: AP Images
