Μερικά λεπτά που έμοιαζαν αιώνας.
Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2020.
Όσα φέρνει ένα λεπτό, δεν τα φέρει ο χρόνος λένε και αυτό στην προκειμένη περίπτωση στάθηκε να σηματοδοτήσει μια τραγική στιγμή για δύο οικογένειες και αμέτρητους κατοίκους της Σάμου, έπειτα από το σεισμό των 7 ρίχτερ ένα μεσημέρι Παρασκευής που θα μείνει χαραγμένο στις μνήμες όλων, αφήνοντας μια πικρία, για πολύ καιρό. Τα χαλάσματα είναι πολλά, ποιος όμως θα συγκρίνει την απώλεια μιας περιουσίας με εκείνη των δύο αδικοχαμένων ψυχών, της Κλαίρης και του Άρη;
Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2020. Μια ανάσα πριν την αλλαγή του μήνα και ο μήνας αυτός έφυγε και άφησε πίσω του συντρίμμια, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δεν μπορεί κανένας να τα βάλει με τη Μητέρα Φύση και τον Παντοδύναμο. Η τραγωδία ανείπωτη και, όσο κι αν συζητάμε για το χρονικό του σεισμού, τίποτα δεν μπορεί να σβήσει από τις μνήμες των κατοίκων αυτό το γερό ταρακούνημα της γης. Θαρρείς πως κάτι ξύπνησε από το βάθος της γης και πολέμαγε να βγει έξω. Νωρίς το μεσημέρι της Παρασκευής, ο σεισμός ξεκίνησε με ένα… προειδοποιητικό «κούνημα» και αρκούσε ένα λεπτό για να σπείρει τον τρόμο. Δρόμοι άνοιξαν στα δύο, πράγματα έπεσαν από τα ράφια, τα δέντρα ακούμπησαν τη γη, άνθρωποι τρομαγμένοι και παγωμένοι σε ό,τι άφηνε πίσω του ο σεισμός και σπίτια να καταρρέουν, το ένα μετά το άλλο. Και μετά, σιγή. Η στάθμη της θάλασσας έπεσε και με μιας βγήκε έξω από τα «όριά» της. Στο πέρασμά της πήρε αυτοκίνητα, περιουσίες και φυσικά άφησε ανείπωτες ζημιές στα καταστήματα της παραλιακής του Βαθέως. Όλα αυτά σε μερικά κιόλας λεπτά, μερικά λεπτά που έμοιαζαν αιώνας.
Πόσες φορές σαν παιδιά περάσαμε το σοκάκι εκείνο; Πόσες φορές αφήσαμε τις τσάντες μας στο πλατύσκαλο εκείνου του ερειπωμένου σπιτιού και τρέξαμε να κρυφτούμε από τα μάτια των περαστικών. Είχαμε κάνει βλέπεις την πρώτη μας κοπάνα. Κάποιοι έδωσαν εκεί το πρώτο τους φιλί. Το στενό αυτό ήταν ακριβώς απέναντι από το Γυμνάσιο σχολείο της πόλης και καθώς το διέσχιζες έβγαινες στην παραλιακή. Τα στενάκια εκείνα είναι κάθε άλλο γραφικά, αν έπεφτε και λίγο ήλιος, ίσως να τα χαρακτήριζα και «τρομακτικά». Πέτρινα σπίτια, από μια άλλη δεκαετία. Πόσες φορές όμως σαν παιδιά περάσαμε εκείνο το σοκάκι! Κάπου εκεί άφησαν την τελευταία τους πνοή, η Κλαίρη και ο Άρης.
Λάθος στιγμή, στο λάθος σημείο. Πόσο άδικο; Μόλις είχε χτυπήσει το κουδούνι για το σχόλασμα. Θυμάσαι πώς άρπαζες την τσάντα σου στο σχόλασμα και έτρεχες να φύγεις για να χαρείς το Σαββατοκύριακο; Οι δυο τους βρέθηκαν στο λάθος σημείο, την πιο λάθος στιγμή κι αυτό στάθηκε μοιραίο. Η δεκαπεντάχρονη και ο δεκαεπτάχρονος ήταν, όπως όλοι λένε, ένα από τα πιο ερωτευμένα ζευγάρια. Αχώριστοι και σφιχταγκαλιασμένοι. Έτσι ήρθαν και έτσι… έφυγαν. Τα ερείπια καταπλάκωσαν τα κορμιά τους και εκείνοι έμειναν αγκαλιασμένοι για να προστατευθούν. Οι διασώστες έδωσαν μάχη και μερικές ώρες μετά το τραγικό συμβάν ανέσυραν τα παιδιά από τα συντρίμμια.
Ξέρεις, η Σάμος είναι ένα νησί που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Ένα μεγάλο χωριό που στις δύσκολες στιγμές ενώνει τα χέρια και γίνεται γροθιά. Τα παιδιά λοιπόν αυτά ήταν και δικοί μας φίλοι! Είχες δει την Κλαίρη να περνά από μπροστά σου. Είχες μιλήσει με τον Άρη από κοινή παρέα. Είχες σφίξει τα χέρια τους και είχες δώσει όρκους φιλίας. Ήσουν η Κλαίρη και έψαχνες έναν… Άρη!
Ποιες οι λέξεις για να παρηγορήσει κανείς τις οικογένειές τους; Θα μπορούσε ο χρόνος να παγώσει και να αλλάξει με ένα μαγικό κουμπί; Ο χαμός είναι πάντα δύσκολα διαχειρίσιμος αλλά, σε τέτοιες περιπτώσεις που δυο νέα παιδιά χάνονται, πώς μπορεί κανείς να πάρει κουράγιο; Κλαίρη, Άρη, είστε πια δύο άγγελοι. Εκεί ψηλά, όλα θα μοιάζουν πιο όμορφα. Άραγε έτσι συμβαίνει στους μεγάλους έρωτες; Μένουν χαραγμένοι για πάντα στο χρόνο;
Δεν χάθηκαν, έφυγαν για ένα αιώνιο ταξίδι στο χρόνο. Τα λαμπερά τους πρόσωπα θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στις μνήμες και στις καρδιές μας, οι άγγελοι άλλωστε είναι για τον ουρανό. Να μας προσέχετε!
Βαθιά συλλυπητήρια και εκτίμηση σε συγγενείς και φίλους. Η σκέψη μας σε εσάς που δίνετε το δικό σας αγώνα.
