3 τύποι που θα δεις στο λεωφορείο και θα σε κάνουν να πας Κηφισιά – Πειραιά με τα πόδια
Μη σου τύχει, αλλά θα σου τύχει...
Ας αρχίσουμε από την απλή, λιτή κι αδιαμφισβήτητη αλήθεια: κανείς δεν αγαπάει τα λεωφορεία. Ναι, θα τα χρησιμοποιήσεις για να μετακινηθείς, είναι οικονομικά, καλό είναι που υπάρχουν, γιατί δεν μπορούν όλοι να έχουν αυτοκίνητο, αλλά… Αλλά! Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι είναι ίσως το χειρότερο Μέσο, κάθε διαδρομή με το οποίο αποτελεί και μία ιστορία για campfire από μόνη της. Οι τύποι που θα δεις μέσα είναι για βραβείο και πλέον έχουμε μάθει τρεις κλασικά εικονογραφημένους από αυτούς.
Do's και Don'ts για μια βόλτα στο τρενάκι του «τρόμου»: το μετρό
Τύπος Vol.1: Ο «πάω στο γυμναστήριο και δεν κάνω μπάνιο, γιατί, ναι, ο ιδρώτας μου μυρίζει λέλουδα»
Τον ξέρουμε όλοι. Δεν αποτελεί θρύλο. Μακάρι, αλλά δεν. Υπάρχει και ζει ανάμεσά μας. Είναι ο τύπος που φοράει τα ωραία του τα ρούχα, δήθεν και καλά να δείξει πόσο περιποιημένος είναι, πουκαμισάκι, μη σου πούμε και εσπαντρίγια. Γιατί φυσικά και ξέρει από μόδα. Για νερό και σαπουνάκι, βέβαια, ούτε λόγος, αλλά, ναι, εσπαντρίγια #thumbsup. Ας μη μιλήσουμε για το περίφημο «αποσμητικό», του οποίου την έννοια και τον σκοπό μάλλον δε γνωρίζει. Ποιος ξέρει, ίσως γι’ αυτό να μην το χρησιμοποιεί. Και σαν αυτά να μην ήταν αρκετά μπαίνει και με αέρα, φάση κάνω και πολύ χαμό τώρα. Μη σου πούμε σηκώνει και το χέρι να πιαστεί ακριβώς πάνω από το κεφάλι άμοιρων συνεπιβατών με την αυτοπεποίθηση του Ronaldo σε διαφημιστικό roll-on και σε κάνει να φλερτάρεις πολύ σοβαρά με το ενδεχόμενο να πάρεις το επόμενο δρομολόγιο. Σε μισή ώρα; Ναι, σε μισή ώρα. Σε ημι-λιπόθυμη κατάσταση από τις αναθυμιάσεις, πάντως, τι να σε κάνει το διευθυντής σου;
Τύπος Vol.2: Ο «φυσικά και ενδιαφέρει όλο το λεωφορείο η συζήτησή μου στο τηλέφωνο. Τι, όχι;»
Κι εκεί που κάθεσαι ήσυχα κι ωραία στη θεσούλα σου, νιώθεις μια φωνή να σου τρυπάει τον εγκέφαλο κι αναρωτιέσαι τι κακό μπορεί να έχεις κάνει σε ετούτον τον κόσμο που να κάνει το σύμπαν να σε βασανίζει αλύπητα 7 η ώρα το πρωί. Αλλά όχι. Είναι ο Γιώργος -είπε ένα ουρλιαχτό από την άλλη άκρη της γραμμής- που τσακώνεται με την «πας καλά, μωρέ;» -γιατί με κάποιο όνομα μάλλον δεν το κρίνει απαραίτητο να της απευθυνθεί- και δε λένε να καταλήξουν επί ένα τέταρτο με το ρολόι αν θα πάνε τελικά στα πεθερικά ή όχι, γιατί εκείνος δε θέλει να πάει την Παρασκευή κι η μαμά θα το παρεξηγήσει. Ρε συ Γιώργο, αλήθεια τώρα, κάνε ένα καλό σε αυτήν τη ζωή και μην ταράζεις τον κόσμο πρωί – πρωί, πριν καν ανοίξει το μάτι του. Τα πράγματα είναι απλά. Ή βγες για μπύρες με τους φίλους σου και δέξου την γκρίνια όλο το σκ ή πήγαινε στην πεθερά, υπόμεινε την όποια βαρεμάρα, απόλαυσε την ηρεμία σου και μετά κανόνισε άλλη μέρα με την παρέα. Δεν μπορούμε να τα 'χουμε όλα δικά μας. Ναι; Ναι. Το λύσαμε; Το λύσαμε.
Τύπος Vol.3: O «είμαι άρρωστος, αλλά θα αφήσω τα υπέροχα μικρόβιά μου να ξεκινήσουν μία φανταστική πανδημία»
Ω, ναι. Φτάσαμε σε αυτόν. Για κάποιον λόγο, αυτός σού τυχαίνει όταν δε βρίσκεις και θέση κι αναγκάζεσαι να πας δέκα στάσεις στο όρθιο, ίσως γιατί «ενός κακού μύρια έπονται». Εσύ έχεις πιάσει με μεγάλο κόπο τη γωνίτσα δίπλα στις πόρτες και νιώθεις ασφαλής, όσο γίνεται, ώσπου ξαφνικά ακούς τον ήχο της καταστροφής, το ηχητικό που μόνο για τρολιά θα έβαζες σε ειδοποίηση μηνύματος στο κινητό σου: τον βήχα του διπλανού που δίνει στο World War Z την τέλεια έναρξη. Ok, ναι, το κατανοούμε, άνθρωποι είμαστε, όλοι θα αρρωστήσουμε. Γιατί, όμως, πρέπει κάποιος να φτερνίζεται και να βήχει χωρίς χαρτομάντηλο και στη συνέχεια να εξαπλώνει όλο το γενετικό του υλικό στην ανθρωπότητα πιάνοντας τον στύλο του λεωφορείου που από σπόντα δύο εκατοστών δεν έχεις ακουμπήσει εσύ, δε θα το καταλάβουμε ποτέ. Βασικοί κανόνες υγιεινής, παιδιά. Ας ζήσουμε άλλη μια μέρα.
