Πλάσματα φτιαγμένα, για έναν καλύτερο κόσμο.
Γράφει η Ανθία Φιλιππή
Δεν ξέρω αν είμαστε «μικροί» για να δεχτούμε το διαφορετικό, ή ανίκανοι να αγαπήσουμε κάτι που ίσως να μας τρομάζει και λίγο. Και ίσως τα λόγια μου μοιάζουν σκληρά, αλλά η πραγματικότητα είναι πάντα… γροθιά στο στομάχι, πόσο μάλλον όταν πρόκειται να μιλήσουμε για λεπτά ζητήματα, ευαίσθητα ζητήματα και αθώες ψυχές που έχουν φτιαχτεί για έναν πιο δίκαιο, όμορφο και ασφαλή κόσμο. Πλάσματα που έχουν έρθει για να μας διδάξουν πώς να είμαστε άνθρωποι!
Πολλοί θεωρούν taboo τις συζητήσεις περί παιδιών με… μαγικές ικανότητες. Ναι, έτσι μου αρέσει να τα αποκαλώ. Παιδιά με μαγικές ικανότητες. Έχεις ιδέα πόσο έξυπνα είναι αυτά τα παιδιά; Τι τα κάνει μοναδικά; Έχουν πάντα αυτό το αθώο βλέμμα, η σκανταλιά κυλάει στο αίμα τους και είναι ευαίσθητα! Τόσο ευαίσθητα που μπορεί να σε συνεπάρει και εσένα η ευαισθησία τους. Η συναναστροφή με ένα παιδί με Σύνδρομο Down σίγουρα θα σε κάνει να νιώσεις μοναδικός, ικανός να δώσεις και να πάρεις αγάπη, τολμάς όμως να αντικρίσεις στα μάτια ένα παιδί με Σύνδρομο Down ή μήπως φοβάσαι μην αντικρίσεις στα μάτια τους τον «κακό» σου εαυτό;
Λοιπόν, όλοι είμαστε διαφορετικοί και αυτό είναι κάτι που πρέπει πια να αποδεχτούμε. Μικροί, μεγάλοι, ψηλοί ή όχι, έξυπνοι ή μη, προνομιούχοι και λιγότερο ευνοημένοι. Αν συνεχίσουμε τις αντιφάσεις θα μας πάρει η ώρα το θέμα όμως είναι ένα, κανένα από τα δάχτυλά σου δεν είναι ίδια, γιατί απαιτείς να είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι; Γιατί δεν αποδέχεσαι την διαφορετικότητα ως κάτι μαγικό που μπορεί να σε διδάξει πόσο όμορφος είναι ο κόσμος;
Ας επικεντρωθούμε όμως σε αυτά τα παιδιά με τις… μαγικέςικανότητες
Κάτι που σίγουρα δεν γνωρίζεις είναι η καθημερινότητα των παιδιών αυτών αλλά και της οικογένειάς τους. Εκείνο που θα ακούσεις από κάθε έναν να λέει για τα παιδιά αυτά, εφόσον έχει ζήσει μαζί τους, είναι το πόσο διασκεδαστική είναι η συμβίωση. Είναι μια περιπέτεια να ζεις και να συνυπάρχεις με ένα παιδί που έχει Σύνδρομο Down. Ας μην κρυβόμαστε όμως, υπάρχουν και οι δύσκολες ημέρες, εκείνες οι ημέρες που πεισμώνουν και κλείνουν τους διακόπτες.
Το Σύνδρομο Down ή αλλιώς «Τρισωμία 21» δεν είναι κάποια ασθένεια που μπορεί να μεταδοθεί με ένα χάδι και μια αγκαλιά. Ποια είναι η αιτία; Ένα επιπλέον χρωμόσωμα από εμάς τους υπόλοιπους. Οπότε ναι, μπορείς να πεις πως… υστερούμε μπροστά στα πλάσματα αυτά. Και όχι, μην πεις ποτέ πως κάποιος έχει ήπια μορφή Συνδρόμου Down ή όχι. Αυτή είναι μια παρατήρηση που κάνουν μόνο οι ημιμαθείς.
Το έντονο χαρακτηριστικό τους είναι η αναπτυξιακή τους πορεία η οποία φυσικά δε συμβαδίζει με των υπολοίπων. Τα παιδιά αυτά λατρεύουν τις επαναλήψεις και μπορεί να χρειαστεί να διαβάσουν ξανά και ξανά μέχρι να αποστηθίσουν και να κατανοήσουν ένα μάθημα, είναι όμως χαρισματικά, αρκεί να βρουν σε τι έχουν ταλέντο!
«Εγώ θέλω να γίνω προγραμματιστής παιχνιδιών»
- Και ποιος είσαι εσύ να εμποδίσεις έναν άνθρωπο από το να δώσει ζωή στα όνειρά του; Ακόμη κι αν δεν μπορεί να τα κάνει πραγματικότητα, ακόμη κι αν αργήσει, δε σου δίνει κανείς το δικαίωμα να γκρεμίζεις έτσι άδικα τα όνειρα των ολόγυρά σου.
Ο Γ.Κ ήταν εκείνο το παιδί που όλοι στο σχολείο πείραζαν με την πρόφαση ότι εκείνος είναι «παράξενος» και τόσο περίεργος που τους εξωθούσε να κάνουν αστεία εις βάρος του. Καθόταν στο πρώτο θρανίο. Ήταν πάντα ήρεμος και τακτοποιούσε διαρκώς με ευλάβεια τα μολύβια στην κασετίνα του. Έβγαζε δίπλα από το τετράδιό του κάτι χαρτιά και έκανε πολλούς και περίπλοκους μαθηματικούς υπολογισμούς. Μπορεί να ήταν και φανταστικοί αλλά, ποιον πείραζε; Στα μαθηματικά ήταν πάντα ο πρώτος που σήκωνε το χέρι του και ο καθηγητής της Άλγεβρας πάντα τον επαινούσε για το «κοφτερό μυαλό» του.
Τα υπόλοιπα παιδιά ποτέ δεν κατάλαβαν πώς μπορούσε ένα «χαζό» παιδί- όπως αποκαλούσαν- να έχει ένα τέτοιο κοφτερό μυαλό για αυτό και του κολλούσαν χαρτιά στην πλάτη, του πετούσαν μολύβια και του τραβούσαν την καρέκλα. Έκαναν περίεργες γκριμάτσες και εκείνος αντιδρούσε με τις ίδιες εκφράσεις στο πρόσωπό του, οι δικές του όμως ήταν αθώες και κάθε άλλο χαριτωμένες.
Το χάρισμα και ένα όνειρο που... έσβησε
Μια μέρα τα παιδιά τον εξώθησαν στα άκρα. Του φώναξαν, τον κυνήγησαν και εκείνος έκανε μια έντονη έκρηξη, λογική αν με ρωτάς, αντί όμως τα παιδιά να σκεφτούν πως έκαναν έναν άνθρωπο να λυγσει, «σήκωσαν πανό» και κατηγόρησαν τους γονείς και τον ίδιο για την επιλογή τους να πάει σε… κανονικό σχολείο. Έπρεπε να πάει είπαν στα άλλα, τα… μη κανονικά. Τελικά πήγε.
Πόσο σκάρτος είναι κόσμος μας και γιατί αντί να αγκαλιάσουμε το διαφορετικό, το λιθοβολούμε;
- Δεν ξέρω αν είμαστε πολύ «μικροί» για να δεχτούμε το διαφορετικό, ή πολύ ανίκανοι να αγαπήσουμε κάτι που μας τρομάζει, ένα όμως είναι το σίγουρο. Δεν φταις εσύ που είσαι αλλιώς, φταίμε εμείς που είμαστε ίδιοι!
