Είναι τρομακτικό πόση δύναμη έχει ένα χαμόγελο.
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ χτες το βράδυ. Στριφογυρνούσα, άλλαζα πλευρές, το σεντόνι μια ήταν ενοχλητικό, μια το θαύμα της ανθρώπινης ανακάλυψης. Ήταν, τέλος πάντων, μία από αυτές τις ενοχλητικές νύχτες που δεν μπορείς να κοιμηθείς χωρίς καθόλου περισπασμούς μέχρι το πρωί. Ίσως ήταν και η ζέστη που δεν την αντέχω (σ.σ. ειδική μνεία στη μοναδικά απολαυστική ύπαρξη του A/C και του ανεμιστήρα), οπότε συνδυαστικά έκανε ένα συνονθύλευμα πραγμάτων που οδήγησε στην παραπάνω κατάσταση.
Όπως και να ‘χει, κατέληξα να ξυπνήσω το πρωί με όχι και την καλύτερη διάθεση, κουρασμένη πριν καν αρχίσει η μέρα. Ετοιμάστηκα, ντύθηκα, έβαλα και τη μάσκα μου και πήγα για τα πρωινά ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Όχι σε αυτό που είναι κοντά στο σπίτι μου, αλλά σε ένα λίγο πιο μακριά να κάνω και μια βόλτα. Φτάνω, λοιπόν, εκεί, μπαίνω μέσα κι αρχίζει μία αλληλουχία γεγονότων που είχε σκοπό να αναιρέσει την προηγούμενη με τα δυσάρεστα που συνέβησαν λίγες ώρες πριν.
Δεν προλαβαίνω να μπω μέσα και ο άνθρωπος στην υποδοχή, έσπευσε να με καλημερίσει χαμογελαστός. Το ίδιο και το παιδί που είχε αναλάβει την απολύμανση των καροτσιών και των καλαθιών πριν φτάσουν στα χέρια σου. Το ίδιο και κάθε άλλος υπάλληλος που έτυχε να πέσω στην ανάγκη του αναζητώντας τροφή για τις επόμενες μέρες. Κάπως έτσι, έκανα τα ψώνια μου και αφού ήθελα να χαρίσω το παράσημο του υπαλλήλου του μήνα, μπορεί και της χρονιάς, στον ευγενέστατο και εξυπηρετικότατο ταμεία, άφησα το καρότσι, βγήκα έξω και μπήκα στο αυτοκίνητο. Θα αφήσω στην άκρη για ποιον λόγο αυτή η ευγένεια δεν είναι αυτονόητη παντού γιατί είναι μεγάλη συζήτηση και θα πάω στο σημαντικό: Με το που κάθισα και έβγαλα τη μάσκα, συνειδητοποίησα ότι είχα μείνει με το χαμόγελο που δεν κυνήγησα από το πρωί να έχω. Αντίθετα με τις γενικές μου πρακτικές.
Προσωπικά, το εκτιμώ το χαμόγελο. Σε τέτοιο βαθμό, που οι άνθρωποι που χαμογελούν ή προσπαθούν να με κάνουν να χαμογελάω, παίρνουν κάποια extra bonus στην καρδιά μου. Δε χρειάζεται να πει κάποιος το τέλειο αστείο ή μία ιστορία που θα με κάνει να ξεκαρδιστώ. Απλά πράγματα. Μία όμορφη κίνηση. Οι τρόποι. Ο σεβασμός. Στοιχεία που σε καμία περίπτωση δε βρίσκεις καθημερινά.
Κι εγώ χαμογελάω. Ίσως, για κάποιους, περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Δεν ξέρω ποιος ορίζει αυτά τα πρέπει, αλλά, αν κάπου κρατάει λογαριασμό, πολύ ευχαρίστως να χαμογελάσω λίγο παραπάνω και γι’ αυτούς που δεν το έχουν σε υπόληψη. Το χαμόγελο δε σημαίνει απαραίτητα ότι περνάς καταπληκτικά. Ότι δεν είσαι σοβαρός. Και για κανέναν λόγο δε σημαίνει ότι δεν έχεις προβλήματα ή ότι όλα πάνε τέλεια στη ζωή σου. Το χαμόγελο είναι ο τρόπος που επιλέγεις να αντιμετωπίσεις τη ζωή σου και ό,τι της συμβαίνει. Γιατί, ναι, είναι εύκολο να χαμογελάσεις όταν συμβαίνει κάτι καλό. Το δύσκολο είναι στα πιο ζόρικα. Να προσπαθήσεις να εστιάσεις στα θετικά και στο πώς θα αντιμετωπίσεις ό,τι είναι να έρθει. Ίσως χαμογελάς και γιατί θες να το προκαλέσεις. Το ζητάς. Και σίγουρα το μεταδίδεις. Έτσι συμβαίνει με την ωραία ενέργεια. Είναι μεταδοτική και είναι εθιστική.
Πόσο διαφορετική θα ήταν η διάθεση όλων αν προσπαθούσαμε λίγο περισσότερο να χαμογελάμε; Ένα τόσο μικρό και εντελώς ανέξοδο πράγμα που μπορεί να κάνει ο καθένας κατά βούληση. Είναι τρομακτικό πόση δύναμη έχει ένα χαμόγελο.
