Καλοκαίρια στο χωριό; Ορίστε τι κάναμε τότε!
Το καλοκαίρι είναι σίγουρα φτιαγμένο για χωριό και ξέγνοιαστες... ξυπόλυτες βόλτες στην αυλή της γιαγιάς. Τότε το καλοκαίρι ήταν μια περιπέτεια από μόνο του και κυρίως το μαγικό του φίλτρο ήταν ένας συνδυασμός σκανταλιάς, ανεμελιάς και ατελείωτου παιχνιδιού. Το πιο συναρπαστικό, δε, για κάθε μια μας ήταν το γεγονός ότι δε ξεχνούσαμε ούτε στιγμή να είμαστε... παιδιά. Και τι παιδιά; Διαμάντια!
Αν το σκεφτείς λίγο καλύτερα βέβαια, η τώρα γενιά δεν απέχει και τόσο με την τότε. Υπάρχουν όμως βασικές διαφορές, όπως η ανάπτυξη της τεχνολογίας και οι τρόποι διασκέδασης, παρόλα αυτά κυμαίνονται στα ίδια μήκη κύματός.
Ξέραμε πώς να περάσουμε καλά με τα απολύτως απαραίτητα. Πολλές φορές και δίχως αυτά.
Τα κινητά δεν ήταν τόσο αναγκαία όσο είναι τώρα και, το facebook με το instagram, ήταν δύο εφαρμογές που καλά καλά δεν είχαμε μάθει ακόμη. Τι να τις κάναμε άλλωστε; Βέβαια μοιάζει δελεαστική η απαθανάτιση σε insta stories φίλων που μπουγελώνονται στις αυλές και που τρέχουν στα χωράφια σε αγώνες με καρότσες.
Τότε μετρούσαμε βουτιές και παγωτά. Ήταν κάτι σαν διαγωνισμός με την παρέα. Υπάρχει ακόμη άραγε αυτή η «κόντρα»;
Ναι, κάναμε μπάνιο στην αυλή με παγωμένο νερό από το λάστιχο και θα το παραδεχθούμε, πίναμε νερό από αυτό το λάστιχο που η γιαγιά πότιζε τις τριανταφυλλιές της. Δε ντρεπόμαστε καθόλου και αν μπορούσαμε θα το κάναμε ξανά.
Η συνεννόηση για το μεσημεριανό μπάνιο γινόταν κατόπιν συμφωνίας και πολύωρης διαπραγμάτευσης με την μαμά και όχι, δεν στέλναμε DM στο insta, αλλά χτυπούσαμε κουδούνια.
Πολλές φορές η παρέα έδινε ραντεβού για κάθε μέρα, την ίδια ώρα, στην ίδια παραλία και πίστεψέ με, δε νοιαζόταν κανένας αν ήταν οργανωμένη η παραλία ή αν είχε μπαράκι. Όσο πιο «χύμα» τόσο το καλύτερο. Όσο για τις ρακέτες και το volley στην θάλασσα; Οι μπαλιές πήγαιναν και έρχονταν.
Φάρσες τα απογεύματα σε σπίτια της γνωστής γειτονιάς. Για κάποιο λόγο ήταν αστείο μόνο και μόνο στην ιδέα,το να χτυπήσουμε τα κουδούνια της γειτονιάς και να τρέχουμε με όλη μας την δύναμη μέχρι το επόμενο στενό για να κρυφτούμε. Καμία λογική σε αυτό, αλλά τουλάχιστον ξεκαρδιζόμασταν.
Τότε δεν είχαμε στέκια καφετέριες,αλλά πάρκα και κυρίως σκαλοπάτια στο δρόμο. Όταν έρχονταν το σούρουπο ο πιο τολμηρός της παρέας ξεκινούσε μια-καθόλου αστεία- ιστορία με φαντάσματα και πνεύματα, με στοιχειωμένα σπίτια που ποτέ δε θα μάθουμε αν υπήρχε δόση αλήθειας, δεν έχει σημασία όμως γιατί όντως, ακόμη μας τρομάζουν αυτές οι φανταστικές ιστορίες.
Τα πρωινά, το πιο συναρπαστικό που κάναμε ήταν βόλτες με ποδήλατα αλλά στο τσακίρ κέφι είχαμε «αγώνες»... χωραφιού με καρότσες. Και όταν λέμε καρότσες εννοούμε εκείνες των μαστόρων που χρησιμεύουν στην μετακίνηση ξύλων και άλλων αντικειμένων. Ε λοιπόν χρησιμεύουν και στην μετακίνηση... παιδιών. Όλα τα ξαδέρφια έπαιρναν θέση. Εναλλάξ μπαίναμε στην καρότσα και κάποιος έσπρωχνε μέχρι τον τερματισμό που εμείς ορίζαμε.
Πάντα το καλοκαίρι θα είναι η εποχή που θέλουμε να νιώσουμε παιδιά. Κάθε χρόνο κοιτάζοντας πίσω συνειδητοποιούμε ότι, όντως, μεγαλώσαμε και οι μόδες της εποχής δεν μας επιτρέπουν ενδεχομένως να είμαστε τόσο ανέμελοι και αυθόρμητοι όπως τότε. Το μυστικό είναι σίγουρα να χαίρεσαι κάθε στιγμή και να γίνεσαι για όσο σου επιτρέπει η ρουτίνα... και πάλι παιδί!
