Καλές οι καφετέριες, αλλά εμένα άλλο μου έχει λείψει περισσότερο με τον κορονοϊό
Μία ιεροτελεστία διαφορετική από τις άλλες.
Κανείς δεν περίμενε αυτό που συνέβη. Ακόμα κι όταν ακούγαμε τα πρώτα κρούσματα περί ενός νέου τότε ιού σε μία επαρχιακή πόλη της Κίνας, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τις διαστάσεις που μπορούσε να πάρει. Κατά καιρούς, πολλά σχετικά νέα έχουμε ακούσει αλλά ποτέ κάποιο που να αναγκάσει έναν ολόκληρο πλανήτη να μπει σε καραντίνα. Κι όμως αυτό έγινε. Και κλειστήκαμε μέσα και μπήκαμε στη διαδικασία να συνηθίσουμε τη νέα πραγματικότητα που επέβαλε αυτή η κατάσταση συναγερμού.
Τα πάντα έκλεισαν. Εστιατόρια, καταστήματα, πάρκα και γενικά χώροι με μεγάλη συγκέντρωση κόσμου. Χώροι που υπό άλλες συνθήκες θα επισκεπτόμασταν είτε μόνοι είτε με την παρέα και θα περνούσαμε κάποιες από τις ώρες της ημέρας μας ξέγνοιαστα και διασκεδαστικά. Όλα αυτά κατέβασαν ρολά τους προηγούμενους μήνες, πλην μεμονωμένων εξαιρέσεων, και τώρα σιγά-σιγά έχουμε αρχίσει πάλι να βρίσκουμε τους ρυθμούς μας.
Ρωτώντας τους ανθρώπους τριγύρω σχετικά με το τι τους έλλειψε περισσότερο όλο αυτό το διάστημα, θα ακούσεις πολλές απαντήσεις. Ο καφές στην καφετέρια, το shopping στα μαγαζιά, το κομμωτήριο και χίλια δυο άλλα πράγματα που μπορεί να δίνουν την όποια ευχαρίστηση.
Εμένα, όμως, άλλο ήταν αυτό που έλλειψε περισσότερο απ’ όλα: το σινεμά.
Πάντα αγαπούσα τον κινηματογράφο. Η όλη ιεροτελεστία του να ετοιμαστείς, να πάρεις τις προμήθειές σου, να καθίσεις στην αίθουσα και να παρακολουθήσεις την ταινία, είχε άλλη χάρη. Δεν μπορούσα να τη συγκρίνω με κάτι. Ήταν σαν κατά έναν τρόπο να ζούσα κι εγώ μαζί με τους πρωταγωνιστές σε μία άλλη πραγματικότητα. Σα να γινόμουν μέρος της ιστορίας. Ειδικά όταν η ταινία ήταν καλή.
Οι πρωταγωνιστές στο μυαλό μου γίνονταν φίλοι μου, έστω και γι’ αυτά τα 90-120 λεπτά που διαρκούσε η παραγωγή. Ή φανταζόμουν να βρίσκομαι εγώ στη θέση τους. Ποιος ξέρει; Μπορεί και να είχα βρεθεί και να ταυτιζόμουν. Το συναίσθημα ήταν πάντα έντονο. Σαν με το που άνοιγα την πόρτα της αίθουσας να έκλεινα αυτήν στον έξω κόσμο κι ό,τι αυτός συνεπαγόταν και να χανόμουν για λίγο στον όποιον φανταστικό είχε ετοιμαστεί για εμένα και για εκατομμύρια άλλους.
Αυτό μου λείπει. Αυτή η περιπλάνηση σε διαφορετικούς κόσμους. Γιατί, ναι, μπορώ και στο σπίτι να δω μία ταινία, αλλά την ατμόσφαιρα του κινηματογράφου, τίποτα πέρα από αυτόν δεν μπορεί να τη δημιουργήσει.
Προς αναζήτηση υπέροχων και φανταστικών κόσμων, λοιπόν, και πολύ σύντομα μερικές σειρές μακριά από τη μεγάλη οθόνη.
Διάβασε επίσης: Game of Thrones: Ενός λεπτού σιγή για την επικότερη απογοήτευση στην ιστορία της τηλεόρασης
