Δεν θες να τρως κρέας και δέχεσαι επίθεση από τους απανταχού food bullies; Να τι να κάνεις
Συγγνώμη, αλλά γιατί πρέπει να σε ρωτήσω για να φάω burger με fishsticks;
Ας φύγει πρώτα κάτι βασικό από τη μέση… Είμαι pescatarian. Αυτό με λίγα λόγια σημαίνει ότι τρώω τα πάντα εκτός από κρέας. Τα θαλασσινά βρίσκονται κανονικά στη διατροφή μου, γι’ αυτό και δεν είμαι vegetarian, το ίδιο και τα παράγωγα των ζώων, γι’ αυτό και δεν είμαι vegan. Σε κάθε περίπτωση, έχω κάνει μία διατροφική επιλογή με τους όποιους λόγους με οδήγησαν σε αυτήν. Την πήρα ενσυνείδητα και είμαι πλήρως ικανοποιημένη με αυτήν. Δεν παραπονιέμαι, δεν γκρινιάζω, ίσα ίσα χαίρομαι και νιώθω καλύτερα από πριν από πολλές απόψεις, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Οπότε, excusez-moi, γιατί ακριβώς πέφτει λόγος σε κάποιον για το τι θα συμβεί στο δικό μου στομάχι;
Από τον πρώτο κιόλας καιρό που έβγαλα το κρέας από τη διατροφή μου, συνειδητοποίησα ότι, απ’ ο,τι φαινόταν, αυτή ήταν μία απόφαση που μάλλον επρόκειτο να επηρεάσει τη ζωή πολλών ανθρώπων γύρω μου, γνωστών και αγνώστων -#not. Το γούρλωμα στα μάτια, μόλις με κάποιον τρόπο αναφερόταν η νέα μου διατροφική πορεία, άρχισε να γίνεται must, το ίδιο κι η κλασική, εξαιρετικά κλισέ πια ερώτηση «Τι εννοείς δεν τρως κρέας; Πώς γίνεται αυτό;»
Προς μεγάλο σοκ πολλών, οφείλω να κάνω κάποιες τουλάχιστον κοσμοϊστορικές αποκαλύψεις:
- Ναι, μπορώ να ζήσω και χωρίς κρέας. Απ’ όσο γνωρίζω, κάποια αντίστροφη μέτρηση αυτοκαταστροφής δεν έχει ενεργοποιηθεί στο σώμα μου.
- Κι όμως! Βρίσκω να φάω όταν βγαίνω έξω. Δε λιμοκτονώ. Ίσα ίσα, τις περισσότερες φορές τρώω και καλύτερα από την κολλητή μου που παραγγέλνει το μπιφτέκι της, καθώς τείνω να κάνω κι ένα ωραιότατο customisation στο πιάτο μου. Oh Dear Lord, έχω και προτιμήσεις!
- Πράγματι, φίλε μου σουβλατζή. Καλά άκουσες. Θέλω ένα πίτα χαλούμι απ’ όλα, γιατί, ναι [drum rolling], δεν τρώω ούτε μοσχάρι ούτε χοιρινό.
- Όχι, κυρία Γιώτα μου από απέναντι, δεν έχω πέσει σε κατάθλιψη, ούτε νιώθω ότι η ζωή μου τελείωσε, επειδή δε θα φάω την μπριτζόλα που ψήνεις.
- Φίλτατε συνάδελφε, με συγχωρείς πάρα πολύ. Δεν ήθελα να σου κάνω αυτό το κακό, αλλά, ναι, είμαι πανευτυχής με το burger με τα fishsticks. Για την ακρίβεια, ανήκει στα πιο νόστιμα που έχω φάει, ακόμα και προ pescetarianism.
Και, τώρα, ήρθε η ώρα να θέσω δύο πολύ τίμιες κι ολότελα ρητορικές ερωτήσεις σε όποιον ανήκει στην κατηγορία των food bullies: Είπε κανείς ότι επειδή εγώ και ο όποιος «εγώ» έχει κάνει μία επιλογή στη διατροφή του, πρέπει να την υιοθετήσεις κι εσύ; Όχι. Μήπως η δική μου επιλογή επηρεάζει με κάποιον τρόπο τη δική σου ζωή; Έτι μία φορά όχι. Οπότε, εναποθέτω τις ελπίδες μου στο ότι, αν αποφασίσω στο προσεχές μέλλον να κάνω μία άλλη αφαίρεση ή προσθήκη στη διατροφή μου, δε θα χρειαστεί να βρεθώ εκ νέου υπόλογη στο στομάχι του διπλανού ή να αισθανθώ άσχημα για κάτι που δεν του έκανα.
Καταλαβαίνω ότι μπορεί η δική μου επιλογή να μην ανταποκρίνεται στις πηγές ευχαρίστησης όλου του υπόλοιπου κόσμου, όμως αυτό δεν την κάνει λιγότερο σημαντική ή άξια χλευασμού. Σε καμία περίπτωση δε λέω να μην εκφράζει κάποιος την άποψή του, αλλά άλλο λέω τη γνώμη μου κι άλλο μειώνω αυτή που δεν είναι δική μου.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον καθένα να κάνει τις επιλογές του και να είναι χαρούμενος με αυτές κι ας ελαφρύνουμε ετούτο τον κόσμο με κάποια επίπεδα λιγότερης κριτικής προς τον συνάνθρωπο που το μόνο του ατόπημα ήταν να (μην) φάει κάτι που δε βρίσκεται σε κάποιου είδους universal menu. Να απολαύσω εγώ την πατατούλα μου την τηγανητή κι εσύ το πιτόγυρό σου ωραία κι αγαπημένα. Shall we?
