Το δεύτερο κεφάλαιο της ταινίας «Αυτό» δεν είναι αυτό που νομίζεις.
Η ταινία «Αυτό» έχει κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους και σαν θαρραλέα και εγώ πήγα στο σινεμά να δω την περιβόητη ταινία του αγαπημένου μου Στίβεν Κινγκ «Το Αυτό: Κεφάλαιο 2».
Η πρώτη ταινία του «ΑΥΤΟ» τολμώ να πω, πως είχε τρομακτικές σκηνές και σε κρατούσε σε μια αγωνία για το τι θα επακολουθήσει και πότε θα έρθει εκείνη η σκηνή που θα σε κάνει να τιναχτείς κλείνοντας ταυτόχρονα τα μάτια σου.
Επομένως, έχοντας βάσεις από το πρώτο «ΑΥΤΟ» και ούσα προϊδεασμένη για σκηνές απρόσμενου τρόμου, άφησα το αναψυκτικό μου στην βάση που υπήρχε στο μπράτσο του καθίσματός μου και το σακουλάκι με τα σνακ μου στο πάτωμα, μπροστά στα πόδια μου.
Τα φώτα χαμήλωσαν-νεκρική σιγή στην αίθουσα- και ξεκινάμε!
Η ταινία αρχίζει με μία αρκετά «σκληρή» και συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή και εννοείται κάπου εκεί εμφανίζεται ο «αγαπημένος» Πένιγουαϊζ με εκείνο το... διόλου γοητευτικό χαμόγελο και εκείνο το κόκκινο μπαλόνι που μου θυμίζει τον φόβο που έχω από μικρή μην τυχόν και σκάσει κάποιο μπαλόνι που κρατάω στα χέρια μου και τρομάξω με τον ήχο του.
Η ταινία είναι αρκετά μεγάλη σε διάρκεια-2 ώρες και 49 λεπτά-φρόντισε λοιπόν να έχεις προετοιμαστεί καταλλήλως.
Η ιστορία εκτυλίσσεται σε παρόν και παρελθόν (κάτι το οποίο σε όλων των ειδών τις ταινίες είναι αρκετά του γούστου μου), σε σκέψεις των πρωταγωνιστών, σε ξεχασμένες αναμνήσεις και στην προσπάθεια να τηρήσουν τον όρκο που είχαν δώσει ως ανήλικοι «ήρωες», να εξαφανίσουν το «ΑΥΤΟ» στην περίπτωση που επιστρέψει. Και να που έρχεται αυτή η στιγμή.
Πέρασαν 27 χρόνια και ο κάθε ένας από την παρέα πια έχει τραβήξει τον δικό του δρόμο. Όλοι έχουν φύγει από την πόλη εκτός από τον Μάικ που-για κακή του τύχη θα πω εγώ- έμεινε στο Ντέρι. Όλα τα μέλη-πλην ενός-του «Κλαμπ των Χαμένων» έρχονται αντιμέτωπα με τον χειρότερό τους φόβο και εχθρό, τον Πένιγουαϊζ.
Δεν θα χαρακτήριζα την ταινία τόσο τρομακτική, όσο την περίμενα, αντιθέτως έχει αρκετό χιούμορ, με ατάκες των πρωταγωνιστών που σε ξεγελούν από τις ενδεχόμενες σκηνές τρόμου. Από την άλλη επικρατούν σκηνές έντονα συναισθηματικά φορτισμένες -αφού υπάρχουν απώλειες- και θα μπορούσα να πω πως είναι αρκετά αλληγορική.
Χωρίς δεύτερη σκέψη θα παρομοίαζα τον Πένιγουαϊζ με τις φοβίες και τις ανασφάλειες που κρύβει κάθε ένας μέσα μας-εξού και η μορφή του κλόουν-μια μορφή που συνήθως τρομάζει τα μικρά παιδιά. Όσο η παρέα δίνει αξία στον Πένιγουαϊζ και του φανερώνει-καθένας ξεχωριστά- τον φόβο του, εκείνος γίνεται πιο δυνατός και συνάμα πιο τρομακτικός.
Εν τέλει όμως τον αντιμετωπίζουν «κατάματα» και διώχνουν τις φοβίες τους με αποτέλεσμα εκείνος να αποδυναμωθεί και να αφανιστεί. Η ταινία θέτει προβληματισμούς όπως η απώλεια της παιδικής αθωότητας, του ρατσισμού και της ομοφοβίας. Παίζει αρκετά με τις έννοιες του καλού και του κακού και εννοείται μας περνάει την έννοια της φιλίας ως κάτι ιερό με κύρια συστατικά της, την αγάπη και την εμπιστοσύνη.
Σίγουρα η ταινία σε σύγκριση με την πρώτη, «χάνει» τον θεατή λόγω της μεγάλης διάρκειάς της και αναμφισβήτητα «έχασε» τον ρυθμό της κάνοντας «κοιλιά» από τα μισά της ταινίας έως και την λήξη της. Αν πρωταγωνιστές παρέμεναν οι μικροί ήρωες από το πρώτο «ΑΥΤΟ» και τους βλέπαμε καθ΄όλη τη διάρκεια της ταινίας, πέραν των αναδρομών στο παρελθόν, ενδεχομένως να είχε ένα παραπάνω ενδιαφέρον.
Αναλογιζόμενη λοιπόν ποια από τα δύο κεφάλαια προτιμώ, θα απαντήσω το πρώτο. Η σύγκριση γίνεται με τα παραπάνω δεδομένα και είναι ολοφάνερο ότι η πρώτη ταινία του «ΑΥΤΟ» ήταν περισσότερο επιτυχημένη και κάπως πιο τρομακτική.
Το τέλος της ταινίας μοιάζει άγαρμπο σαν να έπρεπε να δοθεί μια αναγκαία λήξη και με βιαστικό και άνευ επιδεξιότητας τρόπο δίνεται τέλος στην ταινία.
